ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ

Μια φορά ήταν ένα δεκάχρονο αγόρι που οι γονείς του ήταν φτωχοί, και εκείνο έπρεπε να βοηθάει στα χωράφια, όταν τελείωνε το σχολείο του. Σαν έπεφτε το δειλινό αισθάνονταν πολύ κουρασμενο. Κάθονταν στο πεζούλι της αυλης του σπιτιου, να ξεκουραστεί. Από εκεί έβλεπε τα βουνά απέναντι, που οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου τα φώτιζαν.

       

 Έβλεπε λοιπόν  ένα σπίτι με χρυσά παράθυρα, στην κορυφή του λόφου. « Κάποιο παλάτι θα είναι» συλλογίζονταν το αγόρι. «Σίγουρα θα είναι παλάτι που αντί για τζάμια όπως έχει το δικό μου θα είναι από διαμάντια, σμαράγδια, χρυσάφι και ασημί. Πρέπει να πάω κάποτε σε αυτό το παλάτι, να δω ποιοι άνθρωποι μένουν σε ένα τόσο πλούσιο και ομορφο σπίτι» σκεφτόταν.

Το σχολείο τελείωσε σε λίγες μέρες, και του είπε ο πατέρας του. 

 -Γιε μου, κουράστηκες πολύ ολη την χρονιά με το σχολείο, και τις δουλειές. Αύριο μπορείς να ξεκουραστείς, να μην κάνεις τίποτα.

- Πατέρα μπορώ να πάω προς τα εκεί;

Ρώτησε και έδειξε προς την μεριά του παλατιού με τα χρυσά παράθυρα. 

 - Και βέβαια, να προσεχείς και να μάθεις κάτι από αυτό το ταξίδι. 

Έτσι και έγινε, το αγόρι ξύπνησε πρωί πρωί, πήρε μαζί του κολατσιό, και πήρε τον δρόμο για το παλάτι.

 Αρκετή ώρα βάδιζε και κάποια στιγμή πείνασε. Έκατσε στην άκρη του δρόμου, έφαγε το ψωμί του ήπιε νερό που είχε στο παγούρι του, σηκώθηκε και συνέχισε στον δρόμο προς το ομορφο σπίτι. Μετά από αρκετή ώρα, έφτασε στον λόφο που στην κορυφή του, ήταν το ομορφο παλάτι με τα χρυσά παράθυρα. Σαν έφτασε κοντά, είδε πως ήταν ένα απλό και φτωχικό σπιτάκι και δεν έμοιαζε με καθόλου με ανάκτορο. « Ίσως να έχουν κλείσει τα παντζουρια, και δεν φαίνονται τα χρυσά του παράθυρα» σκέφτηκε το αγόρι. Ζύγωσε λίγο ακόμα, και του ήρθε να κλάψει. Το σπιτάκι αυτό δεν είχε τζάμια χρυσά, αλλά απλά πολύ απλά τζάμια. Μια κοπέλα καθόταν στην αυλή του σπιτιού.

 - Έβλεπα από μακριά τα χρυσά παράθυρα σας, και ήρθα να τα δω από κοντά αλλά βλέπω πως είναι απλά τζάμια. 

 - Δεν υπάρχει πουθενά ασημί ή, χρυσάφι, η οικογένεια μου είναι φτωχή, μα και τα γυάλινα παράθυρα παράθυρα είναι μια χαρά. 

Είδε το αγόρι που στεναχωρέθηκε πολύ και είπε.

 - Φαίνεται πως πήρες τον λάθος δρόμο, το παλάτι με τα χρυσά τζάμια είναι στον λόφο απέναντι  

 εκεί που ο ήλιος ανατέλλει. Για έλα να σου δείξω. 

 Κράτησε το αγόρι από το χέρι, και ανέβηκαν πιο ψηλά στην κορυφή. 

 - Δες τι ομορφο παλάτι που είναι! Αυτό έχει παράθυρα από χρυσάφι ασημί και διαμάντια. Πως θα ήθελα να βρεθώ εκεί!

Είπε το κορίτσι και έδειξε προς την Ανατολή. Το αγόρι κοίταξε εκεί που έδειχνε το κορίτσι, και είδε να λάμπει στολισμένο με χρυσάφι και διαμάντια, το δικό του σπίτι. 

 - Πολύ ομορφο σπίτι, είπε. 

Σε λίγη ώρα αποχαιρέτησε το κορίτσι, και πήρε τον δρόμου του γυρισμού. Σαν έφτασε στο σπίτι του ο πατέρας του τον ρώτησε. 

 - Πως πήγε η βόλτα σου γιέ μου; Έμαθες κάτι καλό; 

 - Ναι πατέρα μου έμαθα πως το σπίτι μας, έχει χρυσά παράθυρα. 

Είπε το αγόρι όλο χαρά. 

Μ.Κ

« η Σοφία των λαών» Φινλανδία